Dag 13 'Charleston City'
Door: Celina Knegt
Blijf op de hoogte en volg Celina
29 September 2014 | Verenigde Staten, Charleston
Vandaag voelde mams zich een stuk beter en zijn we ons klaar gaan maken om naar Charleston te gaan. We hadden begrepen van de campinghouder dat er een bus naar Charleston zou gaan. We moesten hiervoor wel ongeveer 500 meter lopen. We waren nog geen 5 meter verder van de camping of mams lag op de grond. Ik probeerde haar nog op te vangen maar dat lukte niet meer. Het ergste was nog dat IEDEREEN dit kon zien haha. Gelukkig heeft ze er niks van overgehouden.
Na enig zoeken hadden we de bushalte gevonden. De rit duurde nog best wel lang ongeveer 30 minuten.
Eenmaal aangekomen moesten we eerst op de kaart kijken waar we waren en dat is nog best wel lastig. Daarna zijn we naar een informatiecentrum geweest om te kijken wat er allemaal in Charleston te doen was. We vonden een leuk blaadje waarin stond dat je met paard en koets een rondrit kon maken. Dat leek ons wel wat. Wij op weg naar de ‘Old South Carriage Company ‘ en onderweg zagen we hele mooie huizen.
Toen we eindelijk aan waren gekomen bij de ‘Old South Carriage Company’ zagen we dat er veel meer bedrijven waren die rondritten organiseerde met paard en wagen.
We besloten toch voor de ‘Old South Carriage Company’ te gaan en konden meteen instappen. Achter ons stond een paard en die aaide we, maar er stond duidelijk (wat wij natuurlijk niet hadden gezien) “PLEASE DO NOT PET THE HORSE BEHIND YOU”. OEPS!!.
Toen de wagen helemaal vol zat gingen we pas weg. Onze gids heette Jeff en het paard (13 jaar oud) heette Dave.
Hij legde uit dat hij nooit wist welke route hij zou krijgen en dat dat lag aan de hoeveelheid koetsen die er rondrijden. Hij ging stoppen bij een huisje waar een vrouw stond en die gaf de wagen een route die hij mocht rijden. Hij zei dat wij 1 van de mooiste routes hadden.
En dat was zeker zo. Wij hebben de duurste huizen gezien van wel 10 miljoen en ook huizen die vervallen waren, maar nog 5 miljoen kost. Als iemand nog een huis wil in Charleston kun je die van 5 miljoen kopen, maar er zitten wel renoverings kosten van 2 miljoen aan vast. Je krijgt dan wel een huis met 3 verdiepingen.
Hij vertelde ook dat ‘Saved by the bell’ gezegde uit Charleston kwam. In Charleston begroeven ze natuurlijk mensen in kisten, maar op gegeven moment gingen ze de kisten hergebruiken. Ze ontdekte dat er kisten bekrast waren aan de binnenkant. Dat betekend dat diegene die in de kist lag nog in leven was toen hij of zij begraven was. Vanaf die tijd deden ze draadje om de vinger van de overleden persoon die in de kist lag en dat draadje zat vast boven de grond aan een bel. Als iemand toch in leven was kon hij aan het draadje trekken en dan ging de bel boven de grond. Hierna ontstond de gezegde ‘Saved by the bell’.
Ik kan nog wel een heel blad volschrijven wat we hadden gezien tijdens die rit, maar dat is gewoon te veel om op te schrijven.
Na deze rit zijn we nog een museum in gedoken, maar daarvoor moesten we ook nog een stuk lopen. Dit museum hadden we tijdens de rit gezien en leek ons wel leuk om te bezoeken. Het was een groot herenhuis die nog bewoond wordt door de eigenaar. De eigenaar woont op de derde verdieping en de eerste en tweede zijn open voor bezichtiging.
Het hele huis staat vol met antieke spullen die de eigenaar koopt en verzameld, eigenlijk is het er te druk. Helaas mochten we geen foto’s maken. Het bijzondere was de mensen die er wonen nog steeds gebruik van de andere kamers maken. Ze eten elke dat in de eetzaal en die eetzaal ziet eruit alsof je terug in 1870 gaat. Je ziet allemaal zilveren bekers, borden, etc.
Ze hebben ook een mooie zwarte kat die overal mag rondlopen en ja ook nog een lift.
Na de rondleiding moesten we heel snel terug naar de bus, omdat dat de laatste bus zou zijn die ons naar de camping kon brengen. We hebben heel hard gelopen en kwamen net op tijd aan. De buschauffeuse wilde al bijna weg rijden, maar omdat ik rende en me hand op stak wachtte ze gelukkig nog op ons.
We hebben gelachen op de terugweg, want de Afro Amerikaanse vrouw had me toch een verhalen. Volgens mij zou ze zo gaan zingen als ze de kans had haha.
Eindelijk bij onze bushalte aangekomen regende het enorm hard en dit bleef de hele nacht zo doorgaan.
We hebben allemaal niet kunnen slapen, maar het was een enorm leuke dag.
Na enig zoeken hadden we de bushalte gevonden. De rit duurde nog best wel lang ongeveer 30 minuten.
Eenmaal aangekomen moesten we eerst op de kaart kijken waar we waren en dat is nog best wel lastig. Daarna zijn we naar een informatiecentrum geweest om te kijken wat er allemaal in Charleston te doen was. We vonden een leuk blaadje waarin stond dat je met paard en koets een rondrit kon maken. Dat leek ons wel wat. Wij op weg naar de ‘Old South Carriage Company ‘ en onderweg zagen we hele mooie huizen.
Toen we eindelijk aan waren gekomen bij de ‘Old South Carriage Company’ zagen we dat er veel meer bedrijven waren die rondritten organiseerde met paard en wagen.
We besloten toch voor de ‘Old South Carriage Company’ te gaan en konden meteen instappen. Achter ons stond een paard en die aaide we, maar er stond duidelijk (wat wij natuurlijk niet hadden gezien) “PLEASE DO NOT PET THE HORSE BEHIND YOU”. OEPS!!.
Toen de wagen helemaal vol zat gingen we pas weg. Onze gids heette Jeff en het paard (13 jaar oud) heette Dave.
Hij legde uit dat hij nooit wist welke route hij zou krijgen en dat dat lag aan de hoeveelheid koetsen die er rondrijden. Hij ging stoppen bij een huisje waar een vrouw stond en die gaf de wagen een route die hij mocht rijden. Hij zei dat wij 1 van de mooiste routes hadden.
En dat was zeker zo. Wij hebben de duurste huizen gezien van wel 10 miljoen en ook huizen die vervallen waren, maar nog 5 miljoen kost. Als iemand nog een huis wil in Charleston kun je die van 5 miljoen kopen, maar er zitten wel renoverings kosten van 2 miljoen aan vast. Je krijgt dan wel een huis met 3 verdiepingen.
Hij vertelde ook dat ‘Saved by the bell’ gezegde uit Charleston kwam. In Charleston begroeven ze natuurlijk mensen in kisten, maar op gegeven moment gingen ze de kisten hergebruiken. Ze ontdekte dat er kisten bekrast waren aan de binnenkant. Dat betekend dat diegene die in de kist lag nog in leven was toen hij of zij begraven was. Vanaf die tijd deden ze draadje om de vinger van de overleden persoon die in de kist lag en dat draadje zat vast boven de grond aan een bel. Als iemand toch in leven was kon hij aan het draadje trekken en dan ging de bel boven de grond. Hierna ontstond de gezegde ‘Saved by the bell’.
Ik kan nog wel een heel blad volschrijven wat we hadden gezien tijdens die rit, maar dat is gewoon te veel om op te schrijven.
Na deze rit zijn we nog een museum in gedoken, maar daarvoor moesten we ook nog een stuk lopen. Dit museum hadden we tijdens de rit gezien en leek ons wel leuk om te bezoeken. Het was een groot herenhuis die nog bewoond wordt door de eigenaar. De eigenaar woont op de derde verdieping en de eerste en tweede zijn open voor bezichtiging.
Het hele huis staat vol met antieke spullen die de eigenaar koopt en verzameld, eigenlijk is het er te druk. Helaas mochten we geen foto’s maken. Het bijzondere was de mensen die er wonen nog steeds gebruik van de andere kamers maken. Ze eten elke dat in de eetzaal en die eetzaal ziet eruit alsof je terug in 1870 gaat. Je ziet allemaal zilveren bekers, borden, etc.
Ze hebben ook een mooie zwarte kat die overal mag rondlopen en ja ook nog een lift.
Na de rondleiding moesten we heel snel terug naar de bus, omdat dat de laatste bus zou zijn die ons naar de camping kon brengen. We hebben heel hard gelopen en kwamen net op tijd aan. De buschauffeuse wilde al bijna weg rijden, maar omdat ik rende en me hand op stak wachtte ze gelukkig nog op ons.
We hebben gelachen op de terugweg, want de Afro Amerikaanse vrouw had me toch een verhalen. Volgens mij zou ze zo gaan zingen als ze de kans had haha.
Eindelijk bij onze bushalte aangekomen regende het enorm hard en dit bleef de hele nacht zo doorgaan.
We hebben allemaal niet kunnen slapen, maar het was een enorm leuke dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
